اشعار

از غم بی کسی ات حوصله سر می آیـد           دست و پا میزنی وخون به جگرمی آید

در قـدوم تو سر انـداختن و جـان دادن           به خـدا از من عـاشـق شده بر می آیـد

یـادگـار حـسنت بی زره و بی شمشیـر           سر یـاری تو از خیـمه به سـر می آیـد

پاره گشته لب خشکیده ات از تیر بگـو           کاری از دست من خستـه اگـر می آیـد

کوهی از نیزه و شمشیر به دورت بس نیست           هـیـزم و سنگ ز هر سو چقـدَر می آید

آه از این همه زخمی که به پیکر داری           بـیـشـتر سیـنـۀ زخـمـت به نظر می آید

هر نفس از دهنت خاک برون میریـزد           اشک از دیده نه خونابِ جـگـر می آید

نیزه حالا که تنت را به زمین دوخته است           بـه هــوای ســـر تـو چـنـد نـفـر می آید

تــیـر در حـال فرود است گـلویت ببُرد           عـمـو از بـازوی من کار سپر می آیــد

دست من مثل سر اصغرت آویزه به پوست           یـادم از کـوچـه و از آتش و در می آید

کـاش با چادر خود عــمـه ببَـنـدد چـشمِ           مـادری را که به دیــدار پـسـر مـی آیـد